Znad przepaści

Jogurcik

Znad przepaści

Widziałam już wszystko, co na tym świecie warte uwagi.
Przeżyłam wszystko, co warto przeżyć, i jeszcze więcej.
Straciłam wszystko, co można stracić, więc teraz każdy dzień jest dla mnie udręką.
Ludzie stają się coraz mniej realni –
Niczym rozmazane cienie na przestrzeni czasu.
Staję się przestarzała, a dziś wszystko, co stare, jest zbędne.
Sentyment i tradycja zatraciły swe znaczenie.
Gdy stoję na skraju przepaści, nikt mnie nie zauważa.
Ci ludzie chcą mi zrobić kwarantannę;
Zamknąć mnie w zakurzonym muzeum.
Czyż nie piękny jest widok znad przepaści?
Mogę jednym ruchem dłoni unicestwić całe to miasto.
Ja nie muszę udawać,
Zaczerpnę głęboko powietrza,
Czyż świat z tej perspektywy nie jest wspaniały?
Mam ten świat na wyłączność -
Czy to nie lepsze od jaskrawych świateł sklepów?
Kto by pomyślał, że sztuczny uśmiech na twarzy
Da się zastąpić prawdziwą radością w sercu?